Circuit Zandvoort is een racebaan die midden in de duinen ligt, in een prachtige omgeving. Ik kwam er in 2007 voor het eerst. Met die goede vriend had ik besloten mijn racelicentie te gaan halen. Het was iets waar we altijd over hadden gefantaseerd en nu moest het er maar eens van komen. We kregen drie dagen les van instructeurs. Eerst over de theorie en de veiligheidsregels, daarna in de auto. We leerden te snappen hoe een auto zich gedraagt, hoe het circuit loopt, hoe je moet sturen, wanneer je gas moet geven en, ook niet onbelangrijk: wanneer je moet remmen. Aan het eind moesten we examen doen. Natuurlijk slaagden we allebei. 

Een dag op de racebaan is vrij intensief. We beginnen meestal vroeg en krijgen dan een rijdersbriefing. Daarna gaan we de baan op en is het een kwestie van ronden rijden. Zo hard mogelijk zo veel mogelijk ronden rijden. Tijdens het racen concentreer ik me volledig op het moment. Alles wat ik heb geleerd, probeer ik samen te laten komen in het ultieme rondje. Op een gegeven moment kom ik in een flow en ben ik alleen nog maar bezig met wat er dan is, ik denk nergens anders meer aan. Dat gevoel is het lekkerste gevoel wat er is. Een beetje te vergelijken met de runner’s high die je krijgt bij het hardlopen.

Omdat het rijden zoveel concentratie vraagt, houd ik het meestal zo’n veertig minuten vol. Tijdens een trackday zoek ik de pitbox op, drink ik een kopje koffie en kijk ik naar mijn rondetijden om te bepalen waar ik tijd kan winnen. Eventueel wissel ik mijn banden, bijvoorbeeld als het weer is omgeslagen. Vervolgens ga ik weer de auto in en probeer ik het opnieuw, net zo lang tot mijn concentratie weer verslapt. Je voelt vanzelf aan wanneer dat moment komt. En dan is het wijselijk om te stoppen, anders ga je ongelukken maken.

Ik zou vaker willen racen dan ik nu doe. Maar het is een dure sport: je moet zorgen dat je auto erheen wordt gereden, je betaalt baanhuur en dan zijn er nog al die spullen die je nodig hebt zoals een helm, brandwerende kleding en schoenen. Dat loopt snel in de papieren. Toch zijn niet zozeer de kosten de reden dat ik niet vaker ga, maar de tijd. Als leidinggevende bij ons bedrijf werk ik gemiddeld zestig uur per week. Het lukt me niet altijd om er een hele dag of een weekend voor vrij te maken. Maar ik geniet van elke keer dat het wél kan, want racen is voor mij de ultieme ontspanning.

Het mooiste vind ik nog de adrenalinerush. Ik stap soms twee keer zo groot uit mijn auto als ik instapte. Extreem moe, maar ook heel blij. Omdat ik super lekker heb gereden, omdat ik tevreden ben, omdat ik weer een grens heb verlegd. Die rush voel ik ook bij anderen. De sfeer op het circuit lijkt nog het meest op een vakantiestemming. Iedereen is verwachtingsvol, positief en heeft er zin in.  Racen is voor mij dan ook niet alleen maar een hobby, het is echt een uitje. Nadat ik heb geracet kan ik er in mijn werkende leven weer vol tegenaan.'