“Als voetballer en als trainer verblijf je vaak in hotels”, steekt Guus van wal. “Tijdens wedstrijdvoorbereidingen, trainingskampen… Ik heb daar nooit een hekel aan gehad. Sterker nog: als ik in het buitenland werkte, zorgde ik er altijd voor dat mijn vrouw Elisabeth en ik in de mooiste hotels verbleven. In een hotel word je omringd door gastvrije medewerkers. Alles wordt voor je geregeld. Daardoor kon ik me volledig op mijn taken focussen, terwijl Elisabeth een sociaal leven opbouwde. Voor ons was het dé manier om ons snel thuis te voelen.”

Dat wonen in hotels begon in de tijd dat Guus trainer was van Valencia. Daar woonde hij in een Paradore, een charmant Spaans staatshotel in het natuurpark El Saler aan de Middellandse Zee. Guus: “Een prachtige plek: duinen, strand, rust, ruimte, een wijds uitzicht op zee, alles binnen handbereik. Er lag ook een schitterende golfbaan pal naast het hotel, midden in die uitgestrekte duinen. Daar mocht ik graag wandelen. Met golfen had ik niks. Tót de caddiemaster op een dag naar me toe kwam. Hij was groot fan van Valencia en één van de beste golfspelers van Spanje. ‘Ga eens een keer mee golfen’, vroeg hij. Ik zei: ‘Hou op joh, dat is niks voor mij.’ Maar hij haalde me toch over, ‘Golfen is goed om te ontspannen’, zei hij. Dat leek me geen kwaad kunnen.”

“Die middag gingen we de baan op en het fascineerde me meteen. In één klap was ik verknocht aan het spel! Meteen de volgende dag zijn we weer gegaan en daarna was ik elke vrije minuut op de baan te vinden. Het werd zelfs extreem. Op een gegeven moment ging ik drie keer op één dag de baan op. Ik was helemaal gek van het spel.”

Eenmaal terug in Nederland wist Guus niet hoe snel hij vrienden en kennissen met het golfvirus aan moest steken. “In de Achterhoek, waar ik vandaan kom, zijn we met een paar mannen gewoon begonnen. We maaiden een stuk gras, maakten een paar gaten in de grond en voilà, we hadden een golfbaan. Inmiddels is dat één van de mooiste banen van Nederland. Golfbaan ’t Zelle ligt in een coulissen landschap tussen de eikenbossen. Een coulissen landschap is een half open landschap met kleine stukjes land die door houtwallen, muurtjes en heggen worden omringd. Daardoor krijg je het effect van een toneel met coulissen. Na elke bocht kom je weer in een nieuw decor. In de schemer, om een uur of vier, verschijnen vaak reeën aan de rand van het bos. Schitterend. Als je daar dan staat, midden in die prachtige natuur, ja, dat is echt geweldig.”

Nog steeds is het elke week vaste prik, inmiddels al meer dan dertig jaar. Dan stapt Guus in de auto om in zijn geliefde Achterhoek te gaan golfen. “Soms combineer ik het met andere dingen”, vertelt hij. “Dan breng ik bijvoorbeeld een bezoekje aan mijn kleindochter. Ik mag haar graag verwennen, daar ben ik tenslotte opa voor. Dat deed mijn eigen opa ook. Die liet me zelfs weleens spijbelen. Dan zei hij: ‘Jongen, we gaan de natuur in, kijken of we nog iets kunnen vangen’. Hij was de jager en ik de drijver. Op zo’n dag gingen mijn opa en ik in alle vroegte met een jachthond het veld in. Dan zagen we de zon opkomen, terwijl we ons in muisstil hielden, één met de natuur. Ik vond dat machtig mooi. Dat zijn echt de dingen die me ontspannen: de natuur in en iets ondernemen.”

Guus vertelt dat hij er nooit moeite heeft gehad om te ontspannen. Waar ter wereld hij zich ook bevond, hij zorgde er altijd wel voor dat hij één dag in de week iets voor zichzelf deed. Al ging het in zijn tijd als trainer bij PSV bijna even mis. “Ik was hoofdtrainer en door omstandigheden ook technisch directeur. Naast het trainen had ik overleg met het bestuur over de langere termijn. Spelers aantrekken, verkopen, veel verantwoordelijkheid, administratieve rompslomp, ik was er zeven dagen per week mee bezig. Het golfen schoot er totaal bij in, week na week moest ik me afmelden. Toen trokken mijn vrienden aan de bel: ‘Luister vriend, je hebt het veel te druk. Dit hou je niet vol.’ Daarna heb ik letterlijk een kruis in mijn agenda gezet. Ik zei tegen mijn assistenten: op donderdag geven jullie de training, ik ben er niet. En dan ging ik golfen. Zo’n vrije dag in de week geeft balans. Dat heb ik de rest van mijn carrière vol kunnen houden.”

Op ‘zijn’ golfbaan komt Guus helemaal tot rust; met een club in de hand, genietend van het mooie Gelderse landschap, omringd door vrienden. “Golfen is voor mij de ultieme ontspanning. Ik kom vaak drukbezette mensen tegen. Hen zou ik willen zeggen: zoek dat ene ding, die passie of hobby, en maak van ontspanning je prioriteit. En als ik dan een tip mag geven: ga eens op vrijdag met een paar vrienden naar Hotel Restaurant Bakker in Vorden en bestel een lekkere stamppot. De volgende dag ga je golfen op de Lochemse golfclub, midden in het glooiende Gelderse landschap omringd door kastelen, bossen, landbouwgronden en houtwallen. Geweldig mooi. De andere dag ga je naar golfclub ’t Zelle in Hengelo. Deze golfclub is zo mogelijk nog mooier en de gastvrijheid is er fantastisch. Mensen die mijn raad opvolgen komen altijd enthousiast terug. Vaak staat de volgende trip alweer gepland. Tja… als je de Achterhoek eenmaal hebt geproefd, dan wil je meer.”