De Brabantse Eileen Louwerse werkt vanuit het Midden Oosten als stewardess met een bijzondere extra skill: vliegend kindermeisje. Voor families met kinderen maakt de juiste hospitality het verschil tussen een stressvlucht of een ontspannen reis. Ze leerde de fijne kneepjes middels een prestigieuze opleiding, net als de kindermeisjes van het Britse koningshuis.

“Voor een kind is een vlucht heel intens, zeker als het jong is en lang stil moet zitten. Ik heb een speciale training gevolgd om te leren hoe je kinderen van allerlei leeftijden en hun ouders zo goed mogelijk kan ondersteunen. Iedere vlucht ontmoet ik nieuwe mensen en ik werk bijna nooit met dezelfde collega’s. De uitdaging is dan ook om steeds opnieuw een fijne werkomgeving te creëren waarin iedereen, zowel mijn collega’s als mijn passagiers en ikzelf, op zijn gemak is.

Soms blijft een kind urenlang huilen. Vaak zijn de ouders daarvan het meest gestresst. Op zo’n moment richt ik me dan ook op hen: als zij ontspannen, maakt dat hun kind vaak ook rustig. Ik doe ongeveer zestig vluchten per jaar. De ene keer vlieg ik in een dag heen en weer, en de andere keer vlieg ik naar Australië en ben ik vijf dagen achtereen weg. Ik doe dit werk nu vijf jaar: eerst vanuit Londen en de laatste drie jaar vanuit het Midden-Oosten. Dat ligt heel centraal op de wereldkaart waardoor ik ondertussen veel van de wereld gezien heb. Het is een kans waar ik dankbaar voor ben en tegelijk vraagt het veel van me. Mijn familie en geliefde zie ik weinig, want ik ben constant onderweg. Van dat dorpse meisje uit Brabant is weinig meer over.

Een jaar geleden kwam ik voor het eerst in het Zuid-Afrikaanse Dullstroom, gelegen tussen Johannesburg en het befaamde Krugerpark. Het voelde als thuiskomen. Het is de plek waar mijn vriend Sean opgroeide, zijn ouders wonen hier nog steeds en runnen een whiskybar. Hij heeft me de hele omgeving laten zien, maar hier bij het water kom ik het meest tot rust. Als je langs het meer wandelt, zie je alleen maar landschap: je hoort de vogels, ziet paarden galopperen. Vaak staan er mensen te vissen op de dam. Meestal neem ik Willow mee, de hond van onze vrienden, ik geniet ervan hem te zien rennen en zwemmen. Mijn telefoon laat ik altijd thuis, zodat ik echt helemaal weg ben.

Ik groeide op aan de rand van boerderijen, dichtbij de natuur. Mijn ouders namen mij als kind al vaak mee naar het park of het bos, met name de geur van naaldbomen vind ik heerlijk. Ondanks de mooie herinneringen voelt Nederland niet meer als mijn thuis. Het benauwt me, er wordt zoveel geklaagd. Als het hier in Afrika regent, jubelen mensen. Toen ik acht jaar geleden uit Nederland vertrok, besloot ik mezelf tijd te geven om een nieuw thuis te vinden, een plek waar ik me ooit zou kunnen settelen als ik er klaar voor ben. Dat is Dullstroom. Op een dag gaan we hier samenwonen.

Van de weidsheid van deze plek wordt mijn brein rustig. Hier kan ik gewoon Eileen zijn, zonder dat ik continu een glimlach op mijn gezicht hoef te hebben. Ik merk dat ik minder stress en meer geduld heb als vervolgens weer aan het werk ga.”