‘Dit is mijn bootje. Of nou ja, bootje, het is meer een soort badkuip. Hij is erg smal, mijn hoofd en voeten steken er aan de zijkanten uit. Maar ik heb er veel plezier van. Elke zaterdagochtend gaan mijn vriendin en ik varen. Dan moeten we eerst hozen, want in de bodem zit een gat. We hebben het gat afgeplakt met duct tape maar dat houdt helaas niet al het water tegen. Het is de vraag wanneer het bootje gaat zinken. De accu gaat steeds korter mee. Toen ik hem net had gekocht, kon ik er wel vier uur mee varen. Inmiddels maximaal een uurtje. Meestal varen we een klein rondje over de grachten. Bij een koffietentje meren we aan, halen we koffie en dan varen we verder. We worden regelmatig ingehaald door waterfietsende toeristen. Als de accu leeg is, gaan we weer naar huis.

Ik vind het heerlijk om in de buurt van het water te zijn. Het geeft zoveel rust. Iedere ochtend sport ik bij een fitnessclub met uitzicht over de Amstel. Vaak ga ik daarna nog even buiten op een bedje liggen. Dan kijk ik naar de bedrijvigheid op het water, zie ik van alles voorbij varen. Soms pak ik mijn laptop erbij en doe ik alvast wat werk. In het weekend lees ik een boek. Het is een fijn begin van de dag, een uurtje aan het water liggen voelt als drie dagen vakantie in Zuid-Frankrijk.

Ik ben medeoprichter van tech-platform The Next Web. Sinds 2006 organiseren we onze jaarlijkse conferentie over technologie, onze website trekt tussen de 6 en 9 miljoen bezoekers per maand. We begonnen met zijn tweeën en zijn nu met 85 man. Ons kantoor ligt aan de Singel, midden in het drukke hart van Amsterdam. Meestal werk ik in mijn hangmat, soms in een zitzak of staand aan de bar. Gesprekken voer ik het liefst wandelend. Dan lopen we een rondje door het pand of gaan we naar buiten.

Ik denk dat het belangrijk is dat je regelmatig van houding wisselt. Niemand wordt er blij van om acht uur achter elkaar een bureaustoel bezet te houden. Toen we het pand betrokken, heb ik een van de wc’s verbouwd tot smallest disco, compleet met rookmachine, muziekinstallatie en een laser. De disco is 24 uur per dag geopend. Je kunt er altijd naartoe om even een paar minuten te dansen. Er worden ook meetings gehouden. Iedereen die erheen gaat, komt altijd met een glimlach op het gezicht weer naar buiten.

Ik voldoe geloof ik niet aan het stereotype beeld van een zakenman. Ik draag meestal een linnen overhemd en witte broek, bijna nooit een pak. Onlangs schreef ik een blog over stress. Ik was openhartig over mijn onzekerheid en vertelde dat ik soms totaal verlamd thuis zit. Het stuk werd meer dan driehonderdduizend keer gelezen, de reacties waren overweldigend. Ondernemers schreven me dat ze zich in mijn verhaal herkenden en waardeerden mijn eerlijkheid.

We houden met zijn allen de bubbel in stand van het zakenleven. Ikzelf ook: als ik acht meetings heb en ik drink aan het einde van de dag een cocktail, dan is het die cocktail waar ik een foto van post op Instagram. Mensen denken al snel dat je een zorgeloos leven leidt. Maar ondernemen is hard werken, het gaat niet allemaal even makkelijk en elke dag is weer een uitdaging. Het lijkt me goed als dat af en toe wordt blootgelegd. In een boek over Google las ik dat het bedrijf vijftien momenten heeft gekend waarop het ‘s avonds niet zeker wist of het de volgende ochtend nog zou bestaan. Zo zie je maar, zelfs bij de grootste giganten hoeft het niet altijd van een leien dakje te gaan.

Ik kan me er telkens op verheugen om weer even in mijn bootje te varen. Het is echt een zaterdagochtendritueel geworden. Ik heb hem voor 200 euro op Marktplaats gekocht en blijf hem gebruiken tot hij het niet meer doet. Soms worden we op het water ingehaald door een sloep van veertig duizend euro. Dan zie ik de eigenaar een beetje lacherig naar ons kijken. Ja, denk ik dan, lach maar. Jij maakt je zorgen over de lak, geeft handenvol geld uit aan onderhoud en bent bang dat je boot gestolen wordt. Ik niet. Als mijn bootje zinkt, zou ik dat erg jammer vinden, maar dan heb ik er toch maar mooi al die keren van genoten.‘